بازگشت
در حاشیه ی کنفرانس لندن
نوشته ی : فروغی نوشته ی : فروغی

           آیا واقعا اراده ی پایان بخشیدن به جنگ وجود دارد ؟                               

    هفتمین  کنفرانس  بین المللی  در باره ی افغانستان ، طی هشت  سال   پس  از    سقوط   طالبان  که   بتاریخ  28 جنوری سال  2010  در لندن دایر گردیده بود ؛  بی آنکه به نتایج روشنی دست یافته باشد ، بپایان رسید .                                                                                                                               این کنفرانس در حالی دایر گردید که دامنه ی جنگ و وحشت در افغانستان نسبت به هشت سال قبل وسعت بیشتر یافته  و فساد و نا امنی سراسر جامعه ی ما را فرا گرفته است .

     این کنفرانس در حالی دایر گردید که افغانستان انتخابات همراه با تقلب ریاست جمهوری را پشت سر گذاشته و هنوز دارای هیأت مکمل کابینه ی حکومت نشده است .

      و بالاخره این کنفرانس در حالی دایر گردید که در  افغانستان امروز نسبت به هشت سال قبل ، در پیش چشم  و زیر نظر انگلیسان و امریکاییان ، کشت و قاچاق مواد مخدر رونق بیشتر یافته ؛ بیش از  90  در صد مواد مخدر جهان در آنجا تولید میگردد .  

     پیش از این ما شاهد تدویر کنفرانسهای بین المللی زیر برای افغانستان  طی هشت سال   گذشته بوده ایم :                                                                                                                                      ــ   کنفرانس بن در ماه د سمبر  سال 2001  درست چند روز پس از سقوط حکومت طالبان که به هدف تشکیل دولت موقت  برهبری حامد کرزی تدویر یافته بود  .                                                       ــ کنفرانس توکیو در ماه جنوری سال  2002  که طی آن افغانستان یک تعهد  4/5   میلیارد دالری از کشور های جهان در یافت نمود .                                                                                 ــ کنفرانس برلین در ماه مارچ  سال  2004  که جامعه ی جهانی به ادامه تعهدات قبلی ،  8  میلیارد دیگر را نیز برای بازسازی افغانستان تعهد سپردند .                                                                    ــ کنفرانس لندن ، در ماه فبروری سال  2006  که همچنان تعهد  10  میلیارد دالر کمک کشور های مختلف را در پی داشت .                                                                                                                  ــ کنفرانس روم  ، در ماه جولای سال  2007   که بمنظور کمک به نظام قضایی افغانستان تدویر یافته بود .                                                                                                                                          ــ کنفرانس پاریس ، درماه جون سال 2008  که باز هم تعهد  10 میلیارد دالر کمک را در قبال داشت.    

    

      کنفرانس لندن که ظاهرا  به هدف دستیابی سریعتر به صلح  تدویر یافته بود  ؛   قصد  و  نیت منحرف نمودن افکار عامه  را از حقایق موجود  در افغانستان نیز  دنبال  نمود .                                              آنگونه که جریان کنفرانس لندن نشان داد ، طی آن  هرگز در باره ی علل و عوامل اصلی تشدید جنگ و تقویت روز افزون طالبان و القاعده سخن گفته نشد . 

        درین  کنفرانس   ا ز  گسترش  روز  افزون  دامنه ی   فساد طی هشت سال سرپرستی جامعه ی  جهانی  از حکومت افغانستان  و ضرورت  مبارزه ی  قاطع علیه آن ،  حرفی بمیان نیامد .  

    

    همچنان درین کنفرانس در مورد توسعه ی روز افزون کشت وقاچاق مواد مخدر ، علل و عوامل گسترش آن طی هشت سال گذشته ــ بخصوص در هلمند و قندهار ــ  و راههای اساسی جلوگیری آن هرگز سخن زده نشد و تصمیمی اتخاذ نگردید .

        چگونه ممکن است به برخورد های دو پهلوی  جامعه ی جهانی باور کرد ؟                                   آنان  تا چه زمانی به چشمان مردم خود و مردم ما خاک میپاشند ؟

        هرگاه دایر کننده گان کنفرانس  صادقانه  آرزوی  دستیابی سریع به صلح  را  داشته  و   خواهان بازگشت  سربازان شان  بخانه هایشان  بودند  ، باید   طی  همین  کنفرانس ،   عوامل  اصلی  جنگ  و خشونت وفساد ونابسامانیها را شناسایی و مشخص  میکردند   و از همینجا بخاطر از میان برداشتن آن اقدامات عملی را آغاز مینمودند .                                                                                               هرگاه گرداننده گان کنفرانس لندن  صادقانه علاقمند ختم جنگ و تأمین و تحکیم صلح پایدار در افغانستان هستند ،   باید بر دولت پاکستان فشار آورده ، ریشه های جنگ و خشونت را که واضحا در آنسوی مرز قرار داشته و خود ایجادگر آن هستند ، بخشکانند . نه آنکه بازی  گرگ و میش را  ادامه داده  ، با پرداخت رشوه های سیاسی به پاکستان  ( وحالا به حکومت  افغانستان و طالبان   )  آگاهانه سبب ادامه ی نا امنی و جنگ در افغانستان ومنطقه شوند .     

        از سوی دیگر ، گرداننده گان کنفرانس لندن  بخوبی میدانند که برای تأمین   وتحکیم   صلح   در افغانستان ، قبل از همه به یک حکومت  قانونی  ،  کارآمد و غیر فاسد  ضرورت است  ؛ نه حکومتی که بر اساس مصلحتهای قومی ــ  تنظیمی و مصلحتهای کشور های خارجی  بمیان آمده باشد .  آنان به این هم  آگاهند که  تا زمانیکه فساد اداری با چنین شدت و حدتی در دستگاه دولت افغانستان وجود دارد ، نه جنگ و نا امنی بپایان خواهد رسید  و نه رفاه و آسایش واقعی نصیب مردم افغانستان خواهد شد .   

        کنفرانس  لندن  که  با  هیاهوی  بیشتر  تبلیغاتی براه افتیده بود ، بی آنکه به مسایل بنیادی بپردازد  ، مهمتر از همه ، مسأله ی آشتی  با طالبان و ادغام مسالمت آمیز آنان را در دولت  ، یکی از اهداف اصلی خویش تعین نموده و طرحی را نیز  در زمینه به تصویب رسانید .  بر اساس این طرح ، دولت افغانستان با تشکیل جرگه های فرمایشی صلح و آشتی و ایجاد صندوق مالی نیرومند ،  زمینه های پیوستن طالبا ن به اصطلاح میانه رو  و آزرده خاطر را بدولت و زنده گی صلح آمیز میسر خواهد ساخت .                                    هرچند  غیر عملی بودن این طرح را بساده گی و از قبل میتوان درک کرد ؛  اما آنچه از همه  بیشتر  بی پایه بودن    این   طرح   را   به   نمایش  گذاشته   ، ناظران   را   از  قبل   نسبت  به  آن  بی باور  میسازد ، موجودیت  اختلاف نظر شدید   در  سخنرانیهای  حامد کرزی  رییس جمهور افغانستان  و   گوردون براون  صدراعظم انگلستان در مورد برخورد با طالبان بود . و آن  بدینگونه  که   :   گوردون براون   بعنوان   اولین سخنران  کنفرانس لندن ، خشمگنانه خواستار مبارزه ی شدیدتر در برابر طالبان   شده اعلام نمود  که :  " باید ماشین جنگی طالبان را در هم شکست . "  اما حامد کرزی با نرمش تمام خواهان ادغام طالبان در قدرت شده ، وعده سپرد که بخاطر تحقق این امر بازهم    لویه جرگه  و شورای صلح   دیگری    را   براه  خواهد  انداخت  و صندوق مالی خاصی را بکمک جامعه ی جهانی برای کمک به طالبان برگشته بدولت ، تأسیس خواهد نمود.        طرح آشتی و  ادغام  طالبان  که  به پشتوانه ی مالی جهانی نیازمند است ، خواستار کمک مادی ومالی به آنعده طالبانی میشود که سلاح بزمین گذاشته  ،  با  رهبران بنیاد گرای خویش قطع رابطه نمایند .    باساس این طرح ، دولت و حامیان جهانی اش آرزو دارند   تا   به گفته ی  رییس جمهور کرزی  ،  هفتاد و پنج    در صد طالبان را از صفوف همقطاران افراطی  شان جدا کرده  به زنده گی نورمال و صلح آمیز برگردانند .                                  

 

       به  نظر  میرسد  که  این    طرح  ،  نتنها  طرحی  دور از حقیقت   غیر عملیست  ؛   بلکه   حتی  میتواند سبب تشویق عده ی بیشتری به پیوستن به  صفوف طالبان گردد . تا با بازگشتن به  گویا زنده گی صلح آمیز امتیاز مادی بدست آورده ، دوباره با طالبان بپیوندند .                                                                              همچنان ایجاد صندوق مالی و پرداختن امتیازات خاص به برگشت کننده گان ، میتواند بازهم زمینه های استفاده جویی و فساد بیشتر را برای گروهی مفسد و استفاده جو که این طرح را بعنوان دوکان جدیدی برای خویش باز مینمایند ،  مهیا  سازد  .              

      از جانب دیگر   براه انداختن  جرگه های   گونه گون نیز  که   بمنظور تطبیق نمودن طرح آشتی و ادغام ، از سوی رییس جمهور وعده داده شده است ؛  تا زمانیکه با صداقت همراه نباشد ، مصرف نمودن بیجا ، اتلاف وقت و  تجارب ناکام را به تکرار گرفتن خواهد بود  .

      برخی از ناظران به این باور اند  که طرح ادغام طالبان در دولت  که  به  مشوره و  یاری مستقیم ویا غیر مستقیم  آی اس آی پاکستان و ایادی و عمال شان در دستگاه دولت  ، آماده شده است ؛  میتواند  سبب  پاکستانیزه شدن و در نتیجه طولانی شدن جنگ در افغانستان گردد  .    

     خلاصه ، آنگونه که معلوم شد ، در کنفرانس لندن نیز  نیت روشنی برای پایان بخشیدن به جنگ ، نا امنی و فساد در افغانستان  ، موجود نبود  .                                                                                       انگلیسان و امریکاییان که تا دیروز از فساد گسترده در حکومت حامد کرزی فغان و شکوه سر داده بودند ، بخاطر منحرف نمودن افکار عامه ی کشور هایشان و جهانیان   ،  کنفرانس لندن را  براه انداختند تا  " بینی خمیری "  هم برای خود  و هم برای آقای کرزی درست کرده   و   بازهم به این بازی ادامه بدهند .

      حقایق  گواهی  میدهد  که   انگلیسان طراح اصلی کنفرانس لندن و یاران امریکایی  شان ، بخاطر ادامه ی  بازی بزرگ در افغانستان ،  بجای مبارزه ی قاطع و جدی علیه مخالفان دولت افغانستان و خشک نمودن ریشه های اصلی آنان در آنسوی مرز ویا بروی مزارع  خشخاش  ،  هنوز میخواهند آنانرا به نحوی شریک این بازی نگهدارند . 

      آنان   بخاطر اهداف  توسعه   طلبانه  و آزمندانه ی  شان  ،  هنوز به  بهانه های  بزرگ  مبارزه با تروریزم  و خطر بقدرت رسیدن دوباره ی طالبان ، ضرورت دارند . امریکاییان و انگلیسان تا هنوز آرزو ندارند این وسیله ی فشار بر حکومتهای مختلف منطقه  ازجمله افغانستان را از میان بردارند .    

      از جانب  دیگر  دولتهای امریکا  ،  انگلستان و پاکستان که هر سه خواهان حکومتی ضعیف و بی ثبات در افغانستان هستند ، موجودیت و حتی تقویت طالبان و سایر گروههای مخالف دولت را هنوز  در سرلوحه ی پلانهای اجرایی خویش دارند .                                                                                           حقایق به اثبات رسانیده است که تاهنوز نه از سوی امریکاییان ، انگلیسان وپاکستانیان و نه از جانب دولت افغانستان ، اراده ی واضح  و قاطع سیاسی برای مصالحه یا  قلع وقمع طالبان  ، وجود داشته است .  آنان مثل آنکه   بازی  موش و گربه  را  به  تمثیل  گرفته  باشند  ،  با  اردو های  میلیونی  و  پیشرفته  ترین سلاح های

شان   ،   تا    هنوز   نتنها   قادر  به   شکست   طالبان نشده  ؛ بلکه سبب تقویت آنان نیز شده اند .          در غیر آن ، آنگونه  که  باری  خانم  کلینتون  وزیر امور خارجه ی  ایالات متحده ی  امریکا نیز  ضمن دیدارش از  پاکستان گفته  بود :  "  نمیتوان باور کرد که مقامات پاکستان در باره ی محل زنده گی رهبران القاعده و طالبان اطلاع و آگاهی نداشته باشند   "  ؛  همچونان که نمیتوان باور کرد  دولت امریکا   اراده ی از میان برداشتن طالبان را داشته باشند .                                                                                                                  

 

   آنگونه   که   رخدادها   نشان میدهد ، حکومت پاکستان نیز ، با بکارگیری نیرنگهای گونه گون ، امریکاییان را فریب داده  ، با انجام  یکسلسله اقدامات نمایشی علیه طالبان و القاعده ، از موقعیت به نفع خویش سو ء استفاده مینمایند .                      

       نظامیان  پاکستان   که   هیچگاهی   به   امر  صلح  و ثبات   در منطقه ،  بخصوص   ثبات   در  افغانستان نیند یشیده اند ، همواره در پی آن اند تا از هر موقعیتی به نفع  تحکیم بیشتر قدرت خویش  ، استفاده نموده ، افغانستان را بی ثبات تر و عقب مانده تر از پیش نگهدارند .  آنان در راه رسیدن به این اهداف آزمندانه و دشمنانه ی شان از تمام وسایل و طریقه ها ی ممکن  ،  استفاده میبرند .  

       از سوی  دیگر ،   بی ثباتی   و   موجودیت   فساد  گسترده در  دستگاه  دولت  افغانستان  ،  خود  سبب میشود تا  نقطه ی پایان جنگ ، نا روشن باقی مانده ،  جامعه و مردم در حالت بلا تکلیفی و سر در گمی  باقی بمانند . درین رابطه نیز آنگونه که حقایق گواهی میدهد ، تا هنوز اراده ی روشن و قاطعی بخاطر ازمیان برداشتن  فساد ، نه از سوی دولت  و نه از جانب جامعه ی جهانی ، بوجود آمده است . حتی آنگونه که معلوم میشود ، تا هنوز تمام جوانب در گیر در مسأ له ی افغانستان ، منافع خود را در ادامه ی گسترش فساد، بی ثباتی و جنگ در افغانستان  جستجو نموده ، هر یک سعی بر آن دارند تا  "  از آب گل آلود  ماهی  بچنگ بیاورند  . " 

      متکی به همین دلایل و شواهد است  که  طرح آشتی با طالبان و ادغام انان در دولت ،  آنگونه  که حامد کرزی ، انگلیسان  و  امریکاییان آرزو دارند ،  طرحیست  فریبنده و نا کار آمد .  این طرح که  مثل گذشته  بازهم با مخالفت گروههای مخالف دولت  روبرو خواهد  شد ، فقط میتواند افکار عامه ی کشور های در گیر در مسـأله افغانستان را فریب بدهد و بس  ؛  زیرا از یکسو عملی و صادقانه نیست و از جانب دیگر ، آنگونه که تذکر داده شد ، تا هنوز نیت و اراده ی حقیقی برای   شریک کردن طالبان در قدرت  و یا   به گفته ی   گوردون براون   "  درهم شکستن ماشین جنگی "  آنان   وجود ندارد .

                                                                                          


January 30th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات